ความแตกต่างและความคล้ายคลึงของดนตรีในประเทศมาเลเซีย
เป็นประเทศในภูมิภาคเอเซียตะวันออกเฉียงใต้
ประกอบด้วยพื้นที่ 2 ส่วนโดยมีทะเลจีนใต้ กั้น ส่วนแรกคือมาเลเซียตะวันตก อยู่ทางตอนใต้ขอคาบสมุทรมาลายูและคาบสมุทรอินโดจีน
มีพรมแดนติดประเทศไทยทางรัฐกลันตัน เประ ปะลิส และเกดะห์ และติดกับสิงคโปร์ทางรัฐยะโฮร์ ส่วนที่ 2 คือ มาเลเซียตะวันออก อยู่ทางตอนเหนือของเกาะบอร์เนียว มีพรมแดนทิศใต้ติดอินโดนีเซียทุกส่วนของมาเลเซียตะวันตก
แต่ล้อมรอบประเทศบรูไนดารุสซาลามด้วยรัฐซาราวักเพียงรัฐเดีชื่อของประเทศมาเลเซียถูกตั้งขึ้นเมือ
พ.ศ.
2506
โดยมีความหมายรวมเอาสหพันธรัฐมาลายา สิงค์โปร์ ซาบาห์ ซาราวัก และบรูไนเข้าด้วยกัน คำว่า
มาเลเซียนี้เดิมเคยถูกใช้เป็นชื่อเรียกภูมิภาคเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ในส่วนที่เป็นหมู่เกาะมาก่อน
ซึ่งปรากฏหลังฐานจากแผนที่ที่ตีพิมพ์ในชิคาโกเมื่อปีพ.ศ. 2457
ในการตั้งชื่อประเทศมาเลเซียนั้นมีการนำเสนอชื่ออื่นๆ
มากมายก่อนที่จะได้ผลสรุปให้ใช้ชื่อมาเลเซีย มาเลเซียเป็นสมาชิกก่อตั้งของกลุ่มประเทศอาเซียน
ปรากฏความสัมพันธ์อย่างแน่นแฟ้นระหว่างหลายชนเผ่าพันธุ์และหลายวัฒนธรรมของประเทศ
นอกจากชาวมาเลย์และกลุ่มชนพื้นเมืองแล้ว ยังมีผู้อพยพมาจากจีน อินเดีย
อินโดนีเซียและส่วนอื่นของโลก ซึ่งรวมเข้าเป็นพลเมืองของมาเลเซีย
มีความแตกต่างทางวัฒนธรรมอย่างน่าสนใจ อาจเนื่องมาจากการติดต่อสัมพันธ์นานปี
กับภายนอกและการปกครองโดย ชาวโปรตุเกส ดัตช์ และ อังกฤษ
ผลที่เกิดตามมาคือการวิวัฒน์ของประเทศจนเปลี่ยนรูปของวัฒนธรรมดังจะได้เห็น
การผสมผสานได้อย่างวิเศษของ ศาสนา
กิจกรรมทางสังคมและวัฒนธรรมขนบธรรมเนียมประเพณีการแต่งกาย ภาษาและอาหาร
ประเทศมาเลเซียได้รับเอกราชคืนจากอังกฤษมาเมื่อวันที่ 31 สิงหาคม ปี ค.ศ.
1957เป็นสหพันธ์มาเลเซีย ต่อมาเมื่อรวมรัฐซาบาห์ และ รัฐซาราวัดเข้าด้วยแล้ว
ประเทศมาเลเซียจึงได้ถือกำเนิดขึ้น
วงดนตรี มาเลเซียมีวงดนตรีพื้นเมืองสองชนิดได้แก่
วงกาเมลัน และวงโนบัต วงกาเมลันมีต้นกำเนิดมาจากประเทศมาเลเซีย โดยเป็นวงดนตรีแบบดั้งเดิมซึ่่งเล่นดนตรีจังหวะเบาๆ
เครื่องดนตรีที่ใช้ได้แก่ ฆ้องและเครื่องสาย ส่วนโนบัตคือวงดนตรีในราชสำนักซึ่งเล่นเพลงทางศาสนาที่เคร่งขรึมมากกว่าโดยเล่นให้แก่ราชสำนักเป็นหลัก
เครื่องดนตรีที่ใช้ได้แก่ ปี่เซรูไนและปี่นาฟิริ
เครื่องดนตรีของประเทศมาเลเซียนั้นมีความคล้ายคลึงกับเครื่องดนตรีไทยอยู่หลายชนิดและเครื่องดนตรีที่จะนำเสนอนี้เราได้รับการถ่ายทอดลักษณะของเครื่องดนตรีเป็นอย่างมากเนื่องจากไทยเราได้รับอารยธรรมของประเทศมาเลเซียจึงมีเครื่องดนตรีที่มีคล้ายคลึงกันดังตัวอย่างเครื่องดนตรีดังต่อไปนี้
ปี่เซรูไน ( serunai )เป็นปี่ที่มีความคล้ายคลึงกับปี่ไฉนของประเทศไทยเรามากเนื่องจากเราได้รับวัฒนธรรมจากประเทศทางตอนใต้ของประเทศไทยเชื่อกันว่าปี่ไฉนได้รับแบบอย่างมาจากปี่เซรูไนของชาวมาเลเซีย
ลักษณะของการบรรเลงนั้นปี่เซรูไนจะบรรเลงเป็นทำนองมากกว่าปี่ไฉน
ส่วนปี่ฉนนั้นจะบรรเลงไปในทางโหยดังที่เห็นในพระราชพิธีหลวงในบทเพลงพญาโศกลอยลม
จะบรรเลงไปในลักษณะทางโหยดูไม่มีจังหวะที่ไม่ตายตัว
ส่านรูปลักษณะนั้นมีความคล้ายคลึงกัน
ทั้งตัวลำโพงของปี่จนกระทั่งจำนวนรูปิดนิ้วบังคับเสียงของปี่ก็มีจำนวนเท่ากันแต่เรื่องของขนาดปี่ไฉนบ้านเรามีขนาดเล็กกว่า
ส่วนเครื่องดนตรีอีกชนิดหนึ่งที่จะเปรียบเทียบความคล้ายคลึงให้เห็นคือ
กีดอมบัก ( gedombak
) เป็นเครื่องดนตรีประเภทตีลำตัวกลองทำมาจากไม้ส่วนหน้ากลองขึงด้วยหนังเครื่องดนตรีชนิดนี้มีความคล้ายคลึงกับโทนชาตรีของประเทศไทยถ้านำมาวางคู่กันอาจจะแยกแยะไม่ออกเลยก็ได้ว่าอันไหนคือกีดอมบักและอันไหนคือโทนชาตรี
เพราะมีความคล้ายคลึงกันมากส่วนในเรื่องของเทคนิคของการบรรเลงนั้นอาจจะแตกต่างกันอยู่บ้าง
จากที่ได้เห็นการเปรียบเทียบความคล้ายคลึงของเครื่องดนตรีสี่ประเทศเพื่อนบ้านมาแล้วมันเป็นการบ่งบอกถึงความคล้ายคลึงความสัมพันธ์ของแต่ละประเทศที่มีความพัวพันกันมาช้านาน
เช่น การค้าขาย
วัฒนธรรมรวมถึงศาสนาซึ่งอาจมี่ความเชื่อถือเป็นความเกี่ยวพันในการถ่ายทอดวัฒนธรรมผ่านเครื่องดนตรีเหล่านี้
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น